Joe Hill’in okuduğum üçüncü kitabı oldu. Üçü de birbirinden şahaneydi. Ben bu kalemin hastası oldum. Okumaya doyamadım. Sayfalar su misali akıp gitti. İg’e hem güldüm hem üzüldüm ama çok sevdim. Merrin’in mektubunu okurken gözlerim doldu. Lee ‘ye gelirsek, yaşadığı olay acı da olsa sempati duymadım ona. Pislik herif. İşte kitap bana bunca duyguyu yansıtabilmiş, yürekten hissettirmişken nasıl kötü olabilir ki... Hill ne yazsa okurum artık.
