Birazda kendi ellerimizden..
Sessizliğin çığlığından kaçamıyorum. Yüzümün yarısı ben yüzümün yarısını tanımıyorum. Bir yolculukta yolun ortasındaki beyaz çizgiyi izleyip duruyorum. Rüzgarın tenime değişine ihtiyacım var ama cama ulaşamıyorum. İçi boş çerçevelere ne kadar bakabilirsin? İnsana kalbi ağır gelir mi? Bir kaç bulut bir kaç mavilik bir avuç huzur için insan nelerden vazgeçmez ki? Hayat yapıştı boğazıma yaktıkça yakıyor. Sahi neden soluk soluğayız? Sonsuz bir yolda bunca yükle nereye gidiyoruz? Omuzlarımız artık gökyüzüne bakmalı! Bir kaç tutam saç bir kaç tutam gülüş... Maviliğin kokusu sinmiş üzerine. Korkuyoruz. Korktukça sığınacak yer arıyoruz belki öyle sanıyoruz. Ya da kaçıyoruz kamburumuzu çıkaran zaaflarımızdan kaçtıkça daha fazla kovalanıyoruz. Öyle demiştin...
·
413 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.