Virginia Woolf, Cambridge ve Oxford’da sunmak için “Kadın ve Kurmaca Edebiyat” hakkında konuşma yapmak için bu eserde anlatılanları kaleme alır. “Kendine Ait Bir Oda” vurgusu ekseninde kadınların edebiyat ve sosyal hayat içindeki yerine “edebî eserler üzerinden” değinir. Asıl soru şudur: Neden kadınların bir Shakespeare’i yoktur? Kadınlar beceriksiz midir? Yoksa erkeklerin tarih boyunca türlü şekillerde gazabına uğrayan kadınlar, eline kalem alıp da imrenilecek bir eser yazacak gücü ve zamanı bulamamış mıdır? Aslında eserin bu anlamda bir derinliği ve sosyolojik bir sorgulama gücü vardır denemez. Eser gayet basit ve içten bir şekilde “Adımız Hıdır, durumumuz budur!” demekten çok da derine inmez. Sonuç olarak “Evet, kadınlara özgürce kullanacakları bir zaman ve başkasına muhtaç olmadan yaşayabilecekleri ekonomik bir özgürlük sağlansa idi kadınlar da erkekler gibi edebiyat alanında ürünler verebilir ve isim yapabilirlerdi.” Eserin ana tezi budur. Peki nedir bu eseri önemli kılan ve neden adıyla dilden dile dolaşır bu kitap? Virginia Woolf, “Haydi kızlar okula!” kampanyasının henüz esamisinin okunmadığı bir çağda geçirir çocukluğunu. Erkek olmadığı için eğitimden mahrum kalır. Diğer kadınlar gibi... Kendi çabasıyla okur, öğrenir ve bir şeyler karalamaya başlar. Eserde de bahsettiği gibi kendisine kalan miras sayesinde bu amacına diğer kadınlara oranla daha kolay ulaşır. Odası ve parası vardır. Ama ne olursa olsun, hâlâ karşısında “erkek egemen” bir sanat ve edebiyat dünyası vardır. Bu kalenin kapılarını her eserinde zorlar. Yeni tekniklerle eserler verir fakat bir yerden sonra ufak ufak biriken tüm sıkıntıları eşliğinde ceplerine doldurduğu taşlar ile Ouse Nehri’ne bırakır bedenini. Arkasında bıraktığı eserlerle ve intihar şekliyle “kadınların çığlığına” dönüşür Woolf. Çok uzak olmayan bir geçmişte “kocasının malı” sayılan ve üniversiteye alınmayan; alınsa dahi diploması erkekler ile eş görülmeyen bu dışlanmış topluluk, elbette derinden gelen bir çığlık başlatacaktı: “Biz de varız hey!” Konuşmasını hazırlamak üzere British Museum kitaplığına giden Woolf henüz yoldayken birçok detay verir. “Çimlerden yürüyemez, üniversite kütüphanesine giremez.” Çünkü o bir kadındır. Delirmemek için erkek olmak lazım! Bu kitaplıkta eserleri incelerken fark eder ki kadınlar üzerine her haltı yazanlar yine erkeklerdir. Ne çok konuşmuştur bu adamlar! İncelediği her eserde sinirleri daha da hoplayan Woolf sonunda eserin en vurucu bölümlerinde olayı şöyle özetler: Shakespeare'e Judith isminde bir kız kardeşi olsa idi ve onunla aynı yollardan aynı yeteneklerle donatılmış hâlde geçse idi ne olurdu? Cevap: Evlenip çocuk bakmaya zorlanan ve dayak yiyen bir kadın olurdu. Elbette sonuç: İntihar. Demek ki bu dünyada “kadın” bir Shakespeare'e yer yoktur. O, henüz var olmadan öldürülmüştür. Anlatılanların MÖ bilmem kaçıncı yy.da yaşandığını düşünmek okuru rahatlatabilir. Hayır, konu çok günceldir ve kadınların hâlâ bir odası yok. Parası olan ise dışlanmaya devam ediyor. Bu nedenle bu eser hâlâ kulaklarımıza birçok şey fısıldıyor... Martin Luther King’in ünlü konuşmasında vurguladığı gibi “I Have a Dream” diye seslenir Woolf kadınlara: “Her birimizin yıllık beş yüz sterlinlik geliri ve kendine ait bir odası olursa; Shakespeare'in kız kardeşi olan şair, ete kemiğe bürünerek, sık sık bir kenara bırakmak zorunda kaldığı bedenini tekrar üzerine geçirecektir.” Kadınlar hakkında lakırdı eden bir erkek olarak susmak ve bu konuda sözü daima bu çileyi çeken kadınlara bırakmak zorundayım. Aksi hâlde ben de “Aslında kadınlar...” diye söze başlayan bir hokkabazdan öteye geçemem. Erkeklerin bu yüzyılda öğrenmesi gereken ilk şeyin kadınlar konusunda türlü izahlara girişmek yerine biraz da “susmak” olduğunu düşünüyorum. Susalım, kadınlar konuşsun. Çünkü biz konuştukça tarih tekerrür etmekte...

Kendine Ait Bir OdaVirginia Woolf · İletişim Kitabevi · 202137,9bin okunma

··1 alıntı·

1 artı 1'leme

·

477 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kitap Dünyam