Kitabın başlarında olayların sebebini çözmeye çalışıyorsunuz,sonra olaylar öyle bir hale geliyor ki nedenini unutup sonuç peşine düşüyorsunuz. Bir oyun oynarcasına bölümleri doktorun karısıyla birlikte tamamlayıp bir sonraki bölümde bakalım bu kısım nasıl sona erecek diye diye ilerliyorsunuz.
Başlarda kitap bir distopya gibi şaşkınlık,çaresizlik, öfke hakim sonlara doğru ise artık kaderi kabulleniş ve umutsuzluk hakim. Pek çok yerde,özellikle karantina bölümlerinde,bir şey olsun o talep gerçekleşmesin şeklinde bir beklentiyle ilerledim ama gerçekleşti maalesef. Duygular o kadar güzel işlenmiş ve betimlemeler öyle güzel yapılmış ki gözümü kapatsam betimlenen dünya gerçekmiş ve ben o dünyanın kahramanlarından biriymişim gibi tarif edebilirdim sokakları.
Kitabın tümünü ele alırsak insanın insanla ve insanın toplumla ilişkileri, değer yargıları,alışkanlıkları ve doğru yanlış kavramları sorgulanmış. Beyaz körlük salgınından yola çıkılarak neyi gerçekten yapıyoruz neyi başkalarının yargısı için yapıyoruz ayırt etmemiz istenmiş.
Kitabın bende ki versiyonu epey eski bu yüzden konuşma paragraflarının olmamasını buna yormuştum ama yorumları okuyunca kitabın orijinal halinin bu olduğunu öğrendim.Bu haliyle okurken bazen hangi cümleyi kim söyledi anlamak için geri dönüp okuduğum çok oldu. Bir de kör olmayan tek kişinin neden kör olmadığını da söyleseydi yazar keşke. Ben kendimce ahlaki yönden diğerlerinden daha üstün olmasına bağladım. Kibirden yoksun olması,başkalarının iyiliğini düşünmesi ve sürekli başkalarına yardım etmesi vs. Yine de bilmek güzel olabilirdi.
Sonuca bağlarsak kitabı anlatmak için ne kadar inceleme yazsak yetmez,kesinlikle harika bir kitap. Okuyun okutturun...
