Yıllar önce lise sonda edebiyat öğretmenimiz bu kitabın filmini izlettirme çabalarını hep geri çevirmiştim. Dün gece bir anda izlemeye başladım ve o gün geri çevirdiğim için pişman oldum. Mükemmel bir filmdi, hemen ardından kitabını aldığım gibi başladım ve bir solukta bitti. Carpe Diem. Hayatımda ilk duyduğumdan beri bu sözü hayat felsefem haline getirdim ama zaman zaman unuttuğum da oluyordu. Kitap sayesinde kendimi yeniden sorguladım, yapmak istediğim ve aslında yaptığım şeyleri düşündüm. Sırf bu yüzden bile on puanı hakettiğini söyleyebilirim, gözünüzü açıyor. Şimdi konuya geçeyim. Adı Ölü Ozanlar Derneği. Bay Keating,daha önce mezun olduğu lisesine yeniden gelmiş bir öğretmen. Ama normal bir öğretmen değil, kalıplaşmış olguları yırtıp atıyor ve öğrencilere müfredatta yazan o üç beş bilgiyi öğretmeyi değil, işlerine yarayacak şeyleri öğretmeyi istiyor. Buna hayatlarının kontrolünü almalarına yardımcı olmakta dahil. Hepsi birbirinden güzel-biri hariç siz onun kim olduğunu biliyorsunuz- çocuklara Carpe diem yani anı yaşamaları gerektiğini öğretiyor. Kimi bu kelimeyi kullanarak sevdiği kıza açılıyor kimi de bir tiyatro da oynamak için başvuruyor. Kitabın adına geri dönelim. Bu çocuklar birgün Keating'in içinde yer aldığı lise yıllığını buluyorlar ve tam Keating'in adının altında ölü ozanlar derneği yazıyor. Bunu ona sorduklarında da bir mağaradan ve derneğin amacından bahsediyor. Bizim hayatlarında hep ailelerinin kontrolü olan çocuklarımızda hemen derneğin üyeleri haline gelip mağaraya gidiyorlar. İlk gittikleri o anı çok çok seviyorum. Ve kitap böyle gidiyor, bir solukta okunacak mükemmel bir kitap. Kaçırmayın derim.

Ölü Ozanlar DerneğiN. H. Kleinbaum · Nokta Yayınları · 200326,3bin okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dilan Koç