‘Yazarların annesi’nden bir güzel roman..
Zorlutuna cumhuriyetin ilk yıllarına insanlığı/ anneliği ve öğretmenliğiyle tanık olmuş ve yazarlığıyla da o zamanların esinlerinden bizlere getirmiştir. Yazar, kitaplarında mekanları/ kişileri o kadar net ifade edip tanımlıyor ki, okurken biçimce zorlanmıyorsunuz, size sadece süregelen olaylarda merakla ilerlemek kalıyor..
Zorlutuna kitabın başında belirtmiştir, kitap gerçek bir hikayeden yola çıkarak romanlaştırılmış, biz de son haliyle yine bir anne/ yine aşk ve yine zincirleri birbirine kuvvetle bağlayan duyguları okuyoruz..
Kitapta, Nadide eşi Dr. Hâmid ve üç çocuğuyla (Demir, İpek, Çelik) mesut yaşarken yoldan çıkan günlerin aksi vuruyor yüreğinize. Bir gün, çocukluğunu bildiği, yaşça kendisinden küçük, kardeşi gibi gördüğü Dündar’la karşılaşıyor Nadide. Dündar onca yıllara rağmen bu karşılaşmayı sanki bekliyor gibi memnun, Nadide’yi hiç de ablası olarak görmüyor ve kalbi geçmişteki keman seslerinin taze seslenişiyle aşkla atıyor. Olaylar buradan cereyan ediyor ve başlıyor hikayenin şaşılacak örgüleri..
Kitabın adının verildiği ‘Beyaz Selvi’ isimli besteyle, kişiler/ olaylar unutulmuş ama bu bestenin verdiği hissiyat yüreklerce dalgalanmaya devam ediyor..
Kitaptan bir alıntıyla noktalamaya müsait keyifli bir romandı..
“Sen baştan başa beyaz bir kadınsın; sen bütün vefasın, faziletsin! Karşında saygı ile eğiliyorum..” (S/59)
Keyifli okumalar/l/a..
