Uzun bir süre düşündüm..duygularımı nasıl kelimelere dökebilirim; en iyi nasıl ifade edebilirim diye. Çok düşündürücü ve öğretici bir kitap oldu; tabikide kendi çapında. Birini kaybetmenin ve bununla yaşamanın; bunları ıdrak etmenin, kabullenmenin ne kadar zor olduğunu tekrardan anladım. Bazen gerçeklerle yüzleşmenin bize dünyayı gülümseyerek karşılamayı ögrettiğini ve susup huzura kavuşmak için yardımcı olduğunu anladım. Birinin cenazesine katılmanın; hatta o kişiyi tehşiz etmenin ne kadar ağır bir yük olduğunu tahmin edebiliyorum ama tamamıyla anlıyorum diyemem, çünkü bunu hiç yapmak zorunda kalmadım. Ama Nicola simpson'nın dediği gibi: "Bu görüntü, hayatımın sonuna kadar benimle kalacak ve bunu istemiyorum." Sevdikleriniz yaşıyorsa bunu anlıyamazsınız; çünkü güzel ve kötü anıları hala yaşıyor ve biriktiriyor oluyorsunuz. Ama kaybettiğinizde anılara sarılmak için ve o son halini görmemek için çırpınırsınız. Herkes acılarını farklı sarıp sarmalar, farklı şavaşır hayatına devam edebilmek için. O yüzden belki kitapdaki anlatılanları ve yaptığı seçimleri, yürüdüğü yolları herkes mantıklı karşılamıyabilir. Bu kitap bir annenin kızından sonra hayat şavaşını anlatıyor; ve bu yaşanmış gerçek bir hikaye ve herkesin başına gelebilcek bir hikaye..bu yüzden benim için çok ayrı bir yerde olacak bir kitap.

Hayatımın Yedi RengiNicola Simpson · Martı Yayınları · 2015260 okunma

·

97 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ebru Özenir