Kitapların elimde uzun süre kalmasını sevmem.Sürüklüyormuş hissi verir bana.
"Dokunmadan " ın hikayesi bir sürüklenme olduğundanmıdır bilmem,uzun kaldı. Bende bitirmek istemedim sürünsün istedim.Öyle yavaş yavaş içime işledi ki tahminde bulunma gereği duymadan, sanki monoton bir günde yapılması gereken işleri yapar gibi ilerledim.olay örgüsü basit bir hayatın bazı durakları gibi sersemletciydi,Her seyi o kadar sıradan görüp, yasadığın bir mucize gibiydi.Cümleler, içinden akıp geçiyor gibiydi.Sözcüklerle dans eden bir cümleyle aklımı yerimden oynatan bir yazara,bir kitaba denk geldim işte. Hayatta böyle değil mi? bazen doğru insanlarla yanlış zamanda karşılaşırsın bazende kendiliğinden olur her sey farketmeden, birden bire,doğru zaman olduğunu sen anlamadan ...
Dokunmadan'la doğru zamanda karşılaştık.Altı çizili cümlelerimiz aynı olur belki kimbilir...
