Başlamadan önce... ~ Okuduğumuz her kitap bize farklı dünyaların kapısını aralattırır, farklı yerlere ve farklı zamanlara ışınlar bizi. Farklı insanlar, farklı kültürlerle tanışır, yeni bilgiler edinme şansına sahip oluruz kitaplarda. Aynı zamanda şu kısacık ömrümüzde öğrenmemiz gereken ne kadar çok şey olduğunu anlarız her kitabın sonunda. Ee, durum böyle olunca, dört elle sarılırız kitaplara... ~ Bana yepyeni bir dünyanın kapısını açtıran, 'Gün Olur Asra Bedel'den sonra Aytmatov'un okuduğum ikinci eseri olan 'Beyaz Gemi'de de Isık Göl civarındaki Santaş Vadisinde bulunan üç haneli bir köyde buldum kendimi. Küçücük bir çocuğa büründü ruhum bu kitapta. Acılarla dolu gerçek dünyadan çok, sınırsız hayal gücünde yaşayan, çok sevdiği dedesinden dinlediği ilginç efsaneleri, masalları bu kurmaca dünyasına sanki kendi hayatının bir parçasıymış gibi yerleştiren, düşünceleri de kendisi gibi saf, tertemiz olan küçük bir çocuk... Her gün, bıkmadan usanmadan bir gün mutlaka ulaşmak istediği, kocaman, bir o kadar da ihtişamlı beyaz geminin gelişini sabırsızlıkla bekleyen ve bu gemi üzerine kurduğu bin bir türlü düşe kendini inandıran bir çocuk... Kendi küçüklüğüm de bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçip gitti bu kitabı okurken. Her şeyi oyundan, eğlenceden ibaret gördüğüm, henüz hiçbir şeyin farkında olmadığım o yıllar... Çocuk olmanın zevkini tattığım kadar acısını, üzüntüsünü de tattım bu kitapta. Çevremdeki adaletsizliklere, haksızlıklara karşı hiçbir şey yapamamanın üzüntüsü... Aytmatov'un okuduğum ilk kitabı gibi hiç beklemediğim bir şekilde başladı ve yine hiç beklemediğim bir şekilde bitti Beyaz Gemi. Anlatımıyla, konuyu ele alış tarzıyla, özgün ve eşsiz üslubuyla beni yine kendine hayran bırakmayı başardı Aytmatov. Şüphesiz okunması, okumakla kalmayıp yaşanması, hissedilmesi ve üzerine düşünülmesi gereken bir kitap.