Modern edebiyattan okumaya yeni yeni başladığım için çoğu kitapla ilk tanışmam yazarlarla da ilk tanışmam oluyor. Harlen Coben ve onun kaleminden okuduğum ilk kitapta benim açımdam öyle oldu.
Tam bir modern edebiyat, günümüzün para açgözlülüğü, kolay yoldan elde edilen değerli ne varsa elde edilliş biçime bakmadan ulaşma hülyaları, 21. Yüzyılın çeyreklerinde çıkıp bu yüzyılda şiddetini hat safaya çıkaran ergen ve ebeveyn arasındaki uçurumlar, psikolojinin arkasına saklanıp onu kendine mazeret ve koruma gören insan cinnetinin hareketleri altında şekillenen cinayet ve vahşetler.
Coben bu üçlüyü harmanlayıp böyle bir kitap haline getirmiş. Cobeni tanımıyorum ve ilk kitabı diye müsamaha veya insiyatif göstermiycem. İlk ya da son olsun okuduğum süreç ve okuduktan sonra hissettiklerimi pat pat söyliyicem.
Benim için son derece negatif bir kitaptı, insanı mutsuzluğa sürükleyen , pozitif duygularını emen bir süreç oldu. Kitaplara bakış tarzım ve onlara biçtiğim değer sıkıldığım, üzüldüğüm zamanlarda rahatlama aracı olarak bakmaktı. Ama bu kitapta ilk defa bir ilk yaşadım sadece bitirmek için okudum , ilk defa bir kitaba ayağımdaki pranga gözüyle bakmış olabilirim. Tamam o kadar gömmüyüm ama cidden güzel ve verimli okuma olmadı benim için.
Yazarın anlatış tarzı olsun, karakterlerin üzerinden belli şeylere yorumları olsun çok iticiydi. Kalitesiz kitaplar listesine girebilir. Ne bir merak teması ön planda, ne bir cinayet teması ön planda, ne duygusal romantiklik ön planda . Kitabın belli bir türü yok. Buda çorba misali okuyucuyu sıkıyor. Biraz ondan biraz bundan biraz şundan almış koymuş .
Ama olmamış Coben. Seni tanıdığıma memnun oldum bu ilk ve son randevumuzdu. Seninle elektriğimiz tutmadı malesef. -♡, :(
Kimseye Söyleme kitabı ile Coben'e bir şans daha vermelisiz 👍