"Körlük" kitabı bittiği gibi ilk işim bu kitaba başlamak oldu. Aslında çok fazla siyasi içerikli olmasa da yine de konular bunun etrafında döndüğü için beni biraz yordu ve ağır geldi, bu yüzden genelde günde bir ya da iki bölüm okuyarak kitabı iki haftada bitirmiş bulundum ve bu şekilde düşünmeye daha fazla zaman ayırdığıma ve kitabı daha iyi hazmettiğime inanıyorum.
Yazar, "Körlük" kitabında olduğu gibi yine toplumun derin yaralarına vurgu yapmış. İçine düştüğümüz körlük başka şekillerde kendini gösterse de -bu kitapta "görür körlük" şeklinde- yine de temelde yaşadığımız şeyin adı körlük. Ve bu kitabın adı da her ne kadar "Görmek" olsa da tamamen mecazen bir algı yaratılmış ve gören tek şeyin gözlerimiz olduğu açıkça ortaya koyulmuş.
Evrensel bir şehir var ortada, adı yok. İnsanların da adı yok. Kimse bir "kişi" değil. Çünkü bu kişi herkes olabilir, bu kişiyi kendi içimizde de bulabiliriz başka birinde de.
Yazarın kişileri tanımlarla belirtmesi -doktorun karısı, komiser, müfettiş-, kendine has yazım tarzı -konuşmaları sadece virgülle devam ettirmesi-, kimi zaman hikayeyi bırakıp okurla sohbet etmesi oldukça özgün. Başta biraz karmaşık gelebiliyor fakat gözümüz buna çok çabuk alışıyor ve bu özgünlük bize alışılmışın dışında bir şeyler okuduğumuzu hissettiriyor.
Kitabı çok fazla merak ederek okumadım. Aslında çok ilgi çekici bir konuyla başlamış fakat bunu çözme süreci beni biraz sıktı. Benim için ilgi çekici hikaye aslında gelen mektupla birlikte başladı, tam olarak kitaba orada bağlandım diyebilirim ve sonrası su gibi aktı.
Toplum yaralarını bu kadar gerçekçi bir dille bize çok az kişi sunabilirdi ve Saramago bunu çok basarili bir şekilde gerçekleştirmiş.
Peki sonra ne oldu? Burada da sanırım yazar aslında ne olduğuna değil, toplumsal körlüklerin aslında hep içimizde yaşadığına ve asla bitmeyeceğine, bunun gerçek körlükten bir farkı olmadığına, bu düzenin böyle sürüp gideceğine ilgi çekmiş. Çok da başarılı olmuş.
İki kitap da benim için oldukça başarılıydı. Her gün kütüphanenin yanından geçerken sarı baskısıyla bana göz kırptılar ve içimde okuma isteği uyandı. İyi ki de öyle olmuş.
