Ne diyeceğini bilemez insan bazen. Çünkü ne söylesen eksik kalır, ne söylesen içindekileri ifade etmeye yetmez...
Benim de öyle oldu işte. Sesini duymak istedim demek istedim ama cesaret edemedim, özledim demeye varmadı dilim. Çünkü onun özlemediği sesinden belliydi.
Ben ne çok sevmişim onu meğer. Beni ne kadar kırdıysa, ne kadar çaresiz bıraktıysa ve ne kadar üzdüyse hepsi sevgimin yüzündendi. Onu sevmek beni çaresiz bıraktı daima. Hiç kıyamadım ona. Kızamadım, hep içime atıp durdum her şeyi. Ama geriye dönüp bakınca yine de kaybeden bendim.. .
O konuşma onun sesini son duyuşum oldu. Her ne kadar görüşmesek de hep bir ümit vardı içimde, hep iyi düşünüp durdum. O son konuşmada onu çoktan kaybettiğimi anladım. Buz gibiydi sesi, hiç sıcaklık yoktu. Çoktan unutmuştu ve bu bariz belliydi. İşte o gün vazgeçtim ondan.
Kimi zaman aklıma gelmiyor mu yine? Elbette geliyor, hatta bazen saatlerce canımı yakıyor onu özlemek.
Ama bir daha aramam, ölsem de yine aramam.. .
Ezgin Kılıç
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.