eğer ingilizce okuyor olmasaydım ilk kitaptan sonra devam etmezdim. devam etmem için pek bir merak unsuru sunmamıştı açıkçası.
yine ilk yarı, ilk kitapta da olduğu gibi oldukça boş ilerledi. daha sonra artık öğrenmemiz gereken bilgileri öğrenmeye başladık ve kitap ikinci yarıda her şeyi verdi. gerçi, vermese de olurmuş?
ciddi anlamda şaşırdım mı bilemiyorum. karakterin şaşkınlığını hissettim desem daha doğru olur sanırım çünkü okumaktan uzaklaştığımda hislerim çabucak söndü.
bilimkurgu denince akla gelen en büyük şey yapay zekalar oluyor genelde, bu sanal gerçeklik içeren kitapta da yapay zeka kullanılmıştı ve bu durum artık o kadar baydı ki... çünkü yazarlar orijinal olamıyor. bilinen şeyleri ısıtıp ısıtıp önümüze koyuyorlar. ben burada diğer yapay zeka kurgularından farklı hiçbir şey göremedim? bu yüzden de dümdüz okudum; yine akıcıydı, çabuk bitti vesaire ama...
hoşuma giden tek şey kardeşlerin ilişkisiydi ki o da aman aman değildi, sadece bu kitapta tutunacak bir şeye ihtiyacım vardı ve kardeşleri seçtim. onun dışında ne ekip ruhu, ne baş karakterlerin ilişkisi bana farklı ya da derin bir şey sundu. gayet bilindik, her yerde okuyabileceğimiz şeylerdi. ne hisleri hissettim ne de derinliğini.
okuduğum iki kitap, yaklaşık 700 sayfa boyunca hoşuma giden tek cümle de bu oldu: I promise I'll miss you forever.
