Sabahattin Ali'dən oxuduğum ikinci əsər oldu. Kürk Mantolu Madonna'nı daha çox sevmişdim (demədən keçməyim).
İçimizdə şeytan var? Kitabın əvvəlində Ömər'in necə bir insan olduğunu gördüyüm üçün kitabın sonlarında məni nə qədər əsəb etsə də sonda dəyişəcəyi dostlarına uymayacağı ümidi var idi. Hətta bu dəyişimi daha tez görüm deyə səhifələri səbirsizliklə oxuyur, çevirirdim. Lakin bunu görmədən kitab bitdi. Ömər gün keçdikcə Macidənin gözündə özünü öldürdüyünü necə hiss etmirdi axı.. Macidəyə olan sevgisi mi onu belə hallara düşürmüşdü yoxsa doğurdan da içində bir şeytan var idi? Cavabı elə kitabın sonunda Ömər verir bizə.
"Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? Bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması... İçimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu... İçimizde şeytan yok, içimizde aciz var... Tembellik var... İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: Hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var..."
Ömərin dostu Nihatı ən başlarda sevməmişdim. Mənə görə Bedri obrazlar arasında ən çox acı çəkən idi..