Karanlığı bekler gibi kitabın sonuna kadar ölümü bekledim.
Benim hissettiklerimdense 'İvan ilyiç' için daha ağır daha kötüydü karanlığı beklemek,hatta
Korkunçtu! Tolstoy 'İVAN'NIN' ölümünü yavaş yavaş işlemişti, her acı çektiginde, kendi yaşamını düşünüp sorguladığında kendi hayatıma bakıp acaba diye kaç kez sormuşumdur kim bilir.
Evet doğru, İvan İlyiç'in hayatı çok sıradandı basitti.. yinede gerçekten Korkunçtu ki aslında bir karakter bile olsa hiçbir hayat basit olmadığı halde bu cümle dökülüyor parmaklarımdan düşünün. Tolstoy, Hasta bir adama hayatın gerçeklerini yüzüne vurdurmuştu..
Evet harika bir yazardan harika bir eser daha..
Ve inanın ikinci kez okumadan anladığımı söyleyemem kitap beni en acı günümde buldu ve ölümle yüzleştirdi, şimdi kafamda soru işaretleri ile kafa kafaya vermiş bir halde önümü seyreder oldum. İtiraf etmek gerekirse ilk satırlarda sıkıcı buldugum bir kitaptı meğer kitaptan değil hayatımdan sıkılır olmuşum. Okudukça meğer kendime ne çok şey katmışım. İyi ki şimdi rastlaştık..
İvan gitti, belkide ben doğdum.
İvan ilyiç ile gerçekleri hayatıma dahil ettiği için sevdigim yazar L. TOLSTOY'a teşekkürlerimi sunuyorum..
