İlk defa bir kitabı okurken kendi ailem gözümün önünde canlandı. Rahmetli babam uzun yıllar felç kaldı. Sanırım bunun etkisiyle kitabı okurken hep gözümün önünde babam belirdi. Her satırında başka anılar hatırladım. Hatta bir ara kitaptan kopup babamı düşündüm. Acaba babam da hiç böyle düşündü mü? Acaba bize derdini anlatamayıp onun da ağladığı zamanlar oldu mu?.. Hep bu belirsizlik yaktı içimi. İstedim ki onu topraktan çıkarıp sıkı sıkı sarılayım, dinsin yılların hasreti. Sonra düşündüm acaba o hastayken ona karşı bir hatam oldu mu? Bana anlatmak isteyip benim anlamadığım şeyler oldu mu? Bu eserin beni bu kadar etkileyeceğini düşünmezdim. Doğruyu söylemek gerekirse eğer rahmetli babam da felç olmasaydı belki bu kadar etkilenmezdim. Tüm gece boyunca kendimi sorguladım. Hep acaba ile doldu kafamın içi... Sorularımın cevapsız kalması beni mahvediyor. Hadi uyan da kalk babacım! Sana sormak istediğim sorular var. Ama konuş benimle olur mu? Sesini varlığını çok özledim baba...
Biraz kitap incelemesinden çıktım farkındayım. Ama bunları anlatmasaydım kitabın ruhumda yarattığı fırtınaları tam olarak anlatamayacaktım. Bu kitabı bir arkadaşımın tavsiyesiyle okudum, iyi ki de okumuşum. Ona bu kitabı okumama vesile olduğu için yazarımıza da böyle bir kitap çıkarıp bana bunları hissettirdiği, dolaylı yoldan da olsa babamı bir kez daha bana hatırlattığı için teşekkür ederim Gerçekten okumanızı tavsiye ederim. İnsan her zerresi için şükrediyor. Ne büyük nimetlere sahip olduğunu bir kez daha tüm gerçekliğiyle hatırlıyor. İnsanın tüm anlamsız yakınmalarını şükür etmeye döndüren bir kitap. "VAR'I ANLARIZ YOK İLE"...
