İSYAN.. Ne denir ki kitabın adı bile "Son İsyan" bir isyanın ve karşı gelişin içinde olduğumu kitabı bitirince anladım.. Serinin 3. Kitabı ve her şeyin tamamen bitiş bölümü.. SPOİLER İÇEREBİLİR Bu seri bana çok şey hissettirdi çok şey yaşattı.. çoğu zaman güldüm, çoğu zaman ağladım ama en çokta karakterlerin yaşadığı o çaresizliği hissettim.. Minho ile koştum, Chuck ile umutlandım.. Thomas ile çaresiz hissettim, Newt ile Öldüm.. İlk kitaptan bu yana hislerimden bahsedicek olursak; iyi ki okumuşum, iyi ki karakterleri bu denli benimsemişim. Bir kitap -seri- bana şuan hissettiğim duyguları hissetirebiliryosa, iyidir.. Benim fikrim, bu kitap serinin en iyi kitabıydı çünkü bu kitapta olduğu gibi diğerlerinde hiç bu kadar boşlukta hissetmemiştim.. ve acı tebessüm.. Bu yolda çok kayıp verildi.. Yazarında dediği gibi "Orada bin yıl boyunca kalsalar, bir çok kişinin ölümünü simgeleyen devasa mezar taşları olabilirilerdi.." -Labirent duvarları..- Çok şey yaşandı, Planları gerçekleşmesede, çok şey ters gitmiş olsa da başardılar.. Ayaklarını uçurumdan sarkıtıp denizi izlediler.. Her şey o an içindi.. Her şey o güven ve rahatlama hissi içindi.. Chuck, Newt ve Teresa'da hak ediyordu, hatta tüm kayranlılar o mutlu sonu hak ediyordu.. özelliklede Chuck, Newt ve Teresa.. "Ve böylece başarısız olduk Ama aynı zamanda başardık da.."