1845 te yayinlanmis ilk dostoyevski romani, zamaninin en onemli rus elestirmeni belinsky tarafindan gercekten de goklere cikarilmis. romanda deginilen konulardan biri, insanin kendine olan inanci ve saygisinin kaynagidir. gogol efendinin bir delinin hatira defterinde savundugu gibi insanlar toplumun onlari statulerine gore etiketlemesi karsisinda o kadar da caresiz ve savunmasiz degildir. yani guc, para ve sosyal statu eksik olsa dahi, cozum sevgide aranabilir. sevgi, ask kacilacak son siginaktir ve insan burada kaldigi surece kendisine olan saygisini koruyabilir. gogola gore, sosyal statumuz ve gucumuz yeterli degilse, isteklerimiz toplumun duzeniyle cakistigi anda tatminsizlikler duyariz ve insanin bu konuda yapacak fazla bir seyi yoktur. tek cozum yolu sistem icindeki mutlu yerimizi almamiza izin verecek bir guce kavusmaktir. dostoyevski ise bu tatminsizlige cozumun insan sevgisinde oldugunu savunuyor ve makar alekseyevicin bu son kaleyi kaptirmamak icin, insanligini kaybetmemek icin verdigi mucadeleyi anlatiyor. romani bu kadar mukemmel yapan ise makar efendinin bu yolda yasadigi zorluklar, siklikla degisen ruh halleri ve daha dramatik sekilde degisen karakter yapilaridir. ornegin, dostoyevski once yoksullugu karakter tahlili yapmak icin bir arac olarak kullaniyor. yani insanin gercek karakteri yoksulken, bircok sey yolunda gitmezken ortaya cikar, kimin ne oldugu burada belli olur diyor. fakat barbara hanimin.... - isleri rast gidince, bir de bakiyorsunuz, hic de eskisi gibi vakur davranmiyor, her turlu kusurlu harekette bulunuyor. yani aslinda yoksulluk ve caresizlik insanin gercek karakterini orten bir kalkandir; kontrolunun disinda olarak insanin gercek olmayan ama son derece kapsamli bir karakter degisiminden gecmesine neden olur. ve ne yazik ki

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · Anonim Yayıncılık · 201262,2bin okunma

·

59 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Derunkitap