Adam ölümündən daha çox onu müşayiət edən mütləq tənhalıqdan qorxur. Həyatda kiminləsə qoşa addımlamağa çalışırıq, lakin hər birimiz təkcə ölməliyik. Heç kəs ölümü bizimlə, ya da bizim əvəzimizə yaşaya bilməz. Yaşayanların ölüm ayağında olanlardan uzaq qaçması sonda baş verəcək mütləq tənhalıqdan xəbər verir. O, məktubun sonuncu abzasında oğluna xatırlatmışdı ki, ana bətnindəki dölün nə ağ ciyərləri nəfəs alır, nə də gözləri görür. Beləcə, döl hələ təsəvvürünə gətirə bilmədiyi mövcudluğa hazırlanır. Bəs elə bizim özümüz də anlayışımızdan hətta xəyallarımızdan kənardakı mövcudluğa hazırlaşmırıqmı?
