❝Gittiğin zaman, diğerleri için geri dönmeyi hatırlamalısın. Bir çember, anlıyor musun? Her zaman Esperanza olacaksın. Her zaman Mango Sokağı olacaksın. Bildiklerini silemezsin. Kim olduğunu unutamazsın.❞ Ah Esperanza.. Sen ne kadar mükemmel kalpli bir insansın.. Esperanza'nın ailesi, neredeyse her sene farklı bir eve taşınıyor. Ama bu sefer değil. Mango Sokağı'na geldiklerinde, oradaki evleri artık onların oluyor. Ailenin hayallerindeki gibi bir ev değil belki, ama sonuçta artık kendilerine ait bir evleri var. Esperanza, her zaman kendine ait bir evin hayalini kuruyor. Sadece kendine ait olacak bir ev. Bir erkeğe veya bir babaya ait bir ev değil. Sadece bir kadına ait olan bir ev. Kendine ait bir ev. ❝Küçük bir kızken, nasıl diğer kadınlar düğünlerinin hayalini kurarsa o da sadece kendine ait sessiz bir evin hayalini kurardı.❞ ❝Bir gün kendime ait bir evim olacak ama kim olduğumu ve nereden geldiğimi unutmayacağım. Yoldan geçen evsizler, İçeri girebilir miyiz? diye soracaklar. Onları tavan arasına buyur edecek, kalmalarını teklif edeceğim çünkü evsiz olmanın nasıl bir şey olduğunu biliyorum.❞ Esperanza bize, Mango Sokağı'ndaki insanları anlatıyor. Komşularını, arkadaşlarını, ailesini.. Hayatın zorluklarını.. Esperanza, aslında bir nevi yazar Sandra Cisneros. Bize, kitabın giriş bölümünde kitabı nasıl yazdığını anlatıyor; ayrıca her zaman kendine ait bir evi düşlediğini ve her zaman bir yazar olmanın hayalini kurduğunu anlatıyor. Hayatına gelip geçen insanları, Mango Sokağı'nda topluyor, ve onları bizlere anlatıyor. Onların sözlerini yazıyor, hayatlarını, acılarını, pişmanlıklarını.. O kadar samimi bir dili var ki.. Her bölümü ayrı bir romanmış gibi, her ne kadar kısacık olsalar da. Her bölümde, farklı hayatları okuyoruz; her bölümde, hayatlarımızdan birer parça buluyoruz. ❝İçimdeki her şey nefesini tutardı. Her şey Noel gibi infilak etmeyi beklerdi. Yepyeni ve parlak olmak isterdim. Geceleri kötü kızlar gibi dışarıda oturmak isterdim, erkek arkadaşımın kolu omzumda, rüzgâr eteğimin altında. Böyle değil, her akşam ağaçlarla konuşarak, penceremden dışarı sarkıp göremediklerimi hayal ederek değil.❞ Sandra Cisneros, aslında bu kitabıyla kadınların ne kadar güçlü olduğunu ve her şeyi başarabileceğini gösteriyor bizlere. Sally gibi, Marin gibi, kendisi gibi.. Kadınlara ithaf ediyor bu kitabı, en başında. Kadınların çektiği zorlukları anlatıyor, bütün her şeye rağmen hayata nasıl bağlandıklarını.. ❝Hikâye anlatmayı severim. Hikâyeleri kafamın içinde anlatırım. Onları postacı, İşte postanız, dedikten sonra anlatırım. Postacı, İşte postanız, dedi. Hayatım için bir hikâye uydurdum, kahverengi ayakkabılarımın attığı her adım için. "Ve sonra ahşap basamaklardan yukarı çıktı, hüzünlü, kahverengi ayakkabıları onu hiç sevmediği eve taşıyordu."❞ ❝Bütün hayatı boyunca pencereden dışarı bakmış, pek çok kadının hüznünü dirseğine yaslayıp durduğu gibi.❞ Ben, özellikle Sally'nin hikâyesini o kadar çok sevdim ki.. Onu anlattığı ilk bölüm, o kadar güzeldi ki.. Âşık oldum, desem yeri. ❝Ve gülebilirdin Sally. Uyuyabilir, uyanabilir, seni kimin sevdiğini, kimin sevmediğini düşünmek zorunda kalmazdın. Gözlerini kapatırdın ve insanların ne dediğine aldırman gerekmezdi çünkü sen zaten hiçbir zaman buraya ait değildin ve kimse seni üzemezdi, kimse hayal kurmayı sevdiğin için tuhaf olduğunu düşünmezdi.❞ Bir sohbetmişcesine, bize samimi diliyle Cisneros'un anlattıkları, bir ömre bedel hayatlar. Hepimiz Mango Sokağı'ndayız belki de; oradan çok uzaklarda kendimize ait bir evimiz olsa da bir gün, sürekli dönüp dolaşıp Mango Sokağı'nda buluyoruz kendimizi. Benim için kitaptan daha öte olan kitapların arasında yerini alan bu şaheser, bence son yüzyılın gördüğü en muhteşem şeylerden biri. Eh, ne diyelim; bir gün, tekrar tekrar kendimizi bulduğumuz Mango Sokağı'nda buluşmak dileğiyle! ❝Geri dönmek üzere gittiğimi bilmeyecekler. Geride bıraktıklarım için. Gidemeyenler için.❞