Bazen böyle derinden sarsıyorlar adamı. Bir öykü ya da bir roman, öyle bir örtüşüyor ki yaşanmışlıklarla, en derinlerde en nadide örtülerin arasında saklananları çıkartıyor, insanın kucağına bırakıveriyorlar. Sonra dayan dayanabilirsen. Size de öyle olmuş.Gerçi bir yaştan sonra bu çokça oluyor. Şifasız bir hastalığın nöbetleri gibi, artarak, sarsarak. Finalde getirdiği rahatlamanın bir doyum olmadığını da söyleyemem. Hüznün içinde mutluluk mu yaşıyor ne? Belki de hüzünden ben gibi mutluluk alan birinin düşüncesidir bu? Kim bilir?
Laf aramızda yazdırma gibi bir de yan etkisi var derler.
Sizi de yoklamış bu akşam. Hem hüzün hem kalem perisi. Biz de hüzünlendik. Hoş bir okuma oldu benim için.
Kaleminize sağlık.