Öncelikli iki husus:
1. Daha iyi bir kitap ismi bilen iki adım öne çıksın
2. Yalçın Tosun’un benim Hocam olduğunu söylemiş miydim? (Evet ve 8 kere falan)
Ve öyküler.
***
Öykü okumayı severim. Sevmediğim bir cins öykü vardır ki, kısıtlı alanda kroşeyi sağlam çıkarabilmek için yürek dağlama metodunu kullanan, üzerek akılda kalmaya ve kalp burarak etkilemeye çalışan cins.
***
Bu, öykülerin üzücü olup olmamasından bağımsız olup tamamen yola çıkış niyetiyle ilgilidir. Yani şey gibi: dans kursunda biriyle tanışıp sevgili olmakta hiçbir sakınca yoktur, ama dans kursuna “kız tavlamaya” geldiysen, o bir falsodur. Öyküde de bu iş böyle: öykü kederli bir öykü olabilir, ama kederlendirmek için yazıldıysa, yazar orada bize yamuk yapmıştır.
***
Yalçın Hoca okuruna yamuk yapmıyor. Sakince, (çoğunlukla) öldürmeyen ölümcül ilişkileri anlatıyor. Aile kurumu bu nevi ilişkilere zaten her daim gebedir. Zira aile, aile bireylerinin şahaneliğinden bağımsız biçimde ve yalnızca bir kurum olarak, zehir üretmeye oldukça yatkın bir oluşumdur. Zaten kutsanması da bana kalırsa bundandır: üzerine çok konuşulmasın ki foyalar ortalığa saçılmasın. İşte bu öykülerde Yalçın Hoca foyaları çıkarıp bir iskambil destesi gibi masaya diziyor. Oynarsın oynamazsın, onu bilemem ama deste masada, öylece yüzüne bakıyor.
***
Kendi Hocam diye demiyorum. Okuyunuz efendim. Ben geç kaldım, siz erken yol alınız.
***
Sevgiler, hürmetler yo.
