"Bir çocuk yüzü denecek kadar güzel bir yüzü vardı - ama karanlık bina yapımcıları ırkından önce davranıp el yordamıyla yolunu bularak, ömrünü kalıcılığını ka nıtlamakla geçirecekti. Geleneksel olarak cesaret sahibi olan bir ırk." Lispector okurken sadece edebî dil, yalın bir sanattan bahsedemeyiz. Kullandığı her bir tasvir, bahsettiği her bir görünge; felsefesi yapılmış bir cümle ile aktarılıyor. Tekrari cümleler, paragraflar benzeri görüntüler okumayı biraz yavaşlatıyor fakat bu onun tarzı. Bir kadın.. Koca bir şehri nesneler dünyasında algıya düşürüp, görme eyleminin hakkını veriyor. Zeka mefhumu garip bir keskinlik ile gülümser çoğu zaman. Bazen de törpülendiği yerden yine ışıldar. Lucrecia pek zeki diye anılmasa da; nesneler uzamında ele aldığı yaşantısı ve nesneden insana uzanan sorgu yöntemi ile, varlığın ve aidiyetin tanımını yapıyor. Yaşayan nesnelerin öznelliğinde kaybolduğunuzu hissettiğiniz oluyor mu ? Şehirde nefes alan siz değilsiniz bazen, bazen şehir sizin içinizde nefes alıyor. Ve varılan son noktada, farkındalığın herhangi bir faydası olmadığını hissediyor musunuz? "ruhum ölümsüz benim" - ne zaman diyebilmiştiniz bunu?

Kuşatılmış KentClarice Lispector · Can Yayınları · 200013 okunma

·

236 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

â.