304 syf.
·
Puan vermedi
·
4 günde okudu
·
496 görüntüleme
Bir kitabı anlamaya kulak yetmiyor. Harfleri gözünüzle görmelisiniz. Film izleyerek kitabı kavramak olanaksız. Ayrıntı, yazıdadır. El, kitaba değmeli. Mürekkebin kokusu alınmalı. Yazılar gözün derinliklerine ulaşmalıdır. Yazar gibi, okur da kitabın yaratıcısı olmalıdır.
Sevginin kanatları vardı. Kanatlar, hava denen boşlukta izler bırakıyordu. Bu, sevginin iziydi. Romeo, arkadaşı Benvolio’ya, “Sevgi iç çekişlerin buharıyla yükselen bir dumandır. Bu duman ortadan yok olunca, birden, âşıkların gözünde parlayan kutsal bir ışık kalır. Bu kutsal ışık zihni acıya sürüklediğinde gözyaşıyla beslenen bir deniz olur; sevgi bundan başka nedir ki?..” diyordu.
Kendi olmayan, izi kalan bir duygu akışımı mıydı sevgi?..
Romeo ile Juliet’in koruyucusu Rahip Laurence’ın şu yargılarını, sırtımı tuğlalara dayayıp ince ince yorumlamaya çalışıyorum: “Doğanın anası da, mezarı da bu toprak; bugün beşikse, yarın tabut olacak. Şu çiçek goncasının titreyen yaprağında hem öldüren zehir var, hem hayat veren deva. Koklanırsa, her uzva zindelik yayılır; tadıldı mı, duyumları dondurur, canı alır. İnsanda da otlarda olduğu gibi, böyle iki güç birbiriyle çarpışır: Biri erdemdir, biri gemsiz tutkular. İkisinden de kötüsü şudur: Biri öbürüne üstün geldi mi, artık o genç danın sonu gelmiş demektir.”
İşte, gerçekleri çelişki sayan insanın üzerinde durup düşünmesi
gereken ayrıntılar...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.