Kendini affedebilmek o kadar önemliki. Yinede insan kendini affedebilmek için bile önce başkalarının affına sığınıyor ama niçin? Niye böyle oluyor? Sahiden merak ediyorum. Kendi kendimize niye yetemiyoruz ve başkalarının "suçsuzsun" demesine ihtiyaç duyuyoruz? Eğer birilerinin bizi suçlayacağını düşündüğümüz bir eylem yaptıysak kendimizin ne düşündüğünün bir önemi kalmıyor. Tabi söz konusu suç, bir cinayet ise insan kimbilir ne hale gelir diye düşünürken Emile Zola bu kitabı yazıyor. Duygulara sözün geçmeyeceğini, akıl ile vicdanın hiçbir zaman uyuşamayacağını öyle hissettimki bu kitapta. Düşünüyorum da yüz kişiyi öldürmüş bir katil bunu herkese söyleyebildiği ve cezasını çekiyor olduğunu düşündüğü müddetçe yatağında gayet rahat uyuyabiliyor. Yahut da mafyaların içinde dolaylı yoldan hertürlü cinayetlere karışan onlarca insan.. Sanki önemli olan birini öldürmek değil de öldürdüğünü birilerine söyleyip içinden atabilmek. Suç ve Ceza kitabında Raskolnikov için de aynı şeyleri düşünmüştüm. Kimseye söylemese gül gibi yaşayacak. "Yahu tut be içinde" diye söylenirken, Dostoyevski aynı vicdan azabını okuyucuya da hissetirince insan anlıyor ki suçun cezası denen şey vicdanın kendisi oluyor. Ne uyku tutuyor ne eski tutkulardan, umutlardan eser kalıyor. "Ya öl ya öldür kendini" diyor vicdan. En sonunda her karakter ya dilini oynatarak yahut bir zehirle sonunu hazırlıyor. Kitaptaki katiller ne zaman birilerini öldürecek olsa "yapma yapma" deyip duruyorum içimden. Sonra da aynı katile "söyleme söyleme" deyip duruyorum ama iki dediğim de olmuyor. Senaryoyu hazırlayanlar okuyucunun sözünü dinlemiyor Emile Zola'nın okuduğum ilk romanıydı. Hemen peşinden Germinal kitabını okumaya başladım. Birbirinden çok farklı ve Germnal çok daha fazla ustaca kaleme alınmış. Kalemini beğendiğim yazarların listesine çoktan girdi.

Therese RaquinEmile Zola · Varlık Yayınları · 20102,669 okunma

·

1.384 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.