“1974’te, Beypazarı’nda vurulan son Anadolu Parsına adanmıştır.” , diye başlar kitabına #farukduman. Sus Barbatus aşkından sonra diğer kitaplarını da aldım yazarın. Anlatım leziz, beni ordan oraya götüren betimlemeler, kitabı daha da sürükleyici hale getiriyor. Büyülü bir ormanda, hayal ile gerçeğin iç içe geçtiği bir olay örgüsü. Faruk Duman karakterlerine hep içim cız ediyor, öyle yüreğe işliyor ki , bunu ne ara ve nasıl yaptığını anlamıyorsunuz bile. “Oysa insan yeryüzünün bunca korkuyu nasıl olup da taşıyabildiğini asla anlayamaz.” “Yüzüne hiç dikkatle bakmamıştım . İnsan annesine neden hiç bakmaz ? Oysa insan annesine uzun uzun bakmalıdır. Sonra, aradan bunca yıl geçtikten sonra ,bunca şeyin nasıl olup da değiştiğine. Yüzündeki çizgilerin ne vakit bunca çoğaldığına şaşırdım.” Bende bu cümleyi kuran birinin sayfalar arasında pişmanlığın insanın içini nasıl yaktığına şahit oldum. Cümleler ve düşünceler o kadar naif ki, kitabı elinize aldığınızda asla bırakamıyorsunuz. Umarım Faruk Duman daha çok yazar ve böyle hisler yaratan diğer yazarlar.

Ve Bir Pars, Hüzünle KaybolurFaruk Duman · Hep Kitap · 2019546 okunma

·

682 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Severtur