Kitap "Kendine yardım edene Allah'ta yardım eder." diye başlıyor. Bu gafil kafaya bir tokmak ve dersi ibret bir cümledir. Yani kendisini beş para etmez , iflah olmaz, akıllanmaz , huysuz, huylu gibi hisseden birine kısaca kendisine zerre kadar güveni kalmamış, bana emek vermeye değmez diyen birine (!) Allah neden ...... ? Burada çok yorum yapabilirim. Çok kez böyle hissetmişimdir. Hala ediyorum. Bazen neyin hürmetine hala devam edebildiğimi düşünüyorum valla. Yaşamı sorgulamaktan çok öte geçtim. İnançlarıma değdi düşüncelerim. Durumum felaket. Ama bazen bir şeye çok heyecan yapıyorum. Ya da felaket acıkıyorum. Çok şaşırıyorum. Hala yaşadığımı idrak ediyorum. Anlamak değil. İdrak. Bence tam karşılamıyor diğeri. Neyse Bir de şöyle bir cümle geçiyordu; "İnsanlar başkaları tarafından gereğinden fazla yol gösterilmeye ve idare edilmeye mahkum edilirse, hayatta yalnız kalırlar." Ben de bunu kitaplarda hissediyorum. Eskiden çok asiydim, her şeye tepkirdim. Şimdi dinliyorum. Ha diyorum. Bu konuda o kadar çok şey söylenmiş ki, kendi fikrimi ortaya atmaya gerek duymuyorum. Çalıntı gibi geliyor. Çünkü biliyorum başkası benden önce düşünmüş ve paylaşmış bunu. Evet. Kitaplar beni de yalnızlaştırıyor. Hoş, şikayet etmiyorum.... Kendime yardım etmek isterdim gerçekten. Ama inanmıyorum. Değişebileceğime, bazı şeyleri atlatabileceğime, tekrar eskisi gibi olabileceğime inanmıyorum. Hayatta geçirdiğim en büyük şoktur bir insanın 'devam edebilmesi'. Ben bir şeyler değiştikten sonra asla eskisi gibi olamıyorum. Dünya kötü insanlar daha kötü . Ben kendimi etkisiz eleman gibi görüyordum eskiden ama şimdi biliyorum durmam, susmam da bazen en büyük kötülük olabiliyor.... Belki diyorum : "Geleceğin idareli kullanışı mazide yapılan israfı telafi edebilir."

Kendine YardımSamuel Smiles · Hayat Yayınları · 200845 okunma

·

282 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren