Oğuz Atay (değeri bilinmeyen adam)"Kalabalık bir topluluk içindeydi. Başarısızdı."
Diyerek başlıyor üstad yazmaya. Ona üstad diyorum çünkü kalemini böyle terbiye edip kağıdına savuran yazar az bulunur. Özür dilerim "Üstad" kelimesini küçük harfle yazdım.(Hem de iki kere) Kalem erbabını anlatırken de saygı lazım elbet.
Bu kitapta Oğuz Atay'ın sekiz muazzam hikayesi bulunmakta. Her şeyden önce şunu söylemek istiyorum:
Bugüne dek çok fazla hikaye kitabı okudum ve bu eser benim için birinci sıraya oturdu. Arada atladığım varsa da ilk üçte.
Oğuz Atay'dan okuduğum ilk kitap oldu. Çoğu kitap tavsiyesinde bu kitabından başlamanın daha doğru olacağı yönünde fikirler gördüm. Şans eseri yolum kesişti bu kitapla ve iyiki kesişmiş.
Hani bir yazarı ilk defa okumaya başlarsınız ve damağınızda tarifsiz tatlar bırakırya kitapları. İşte Oğuz Atay o yazarlardan. Hatta o yazarlar Oğuz Atay okuduktan sonra buna karar vermiş olabilir. O kadar tarifsiz duygular içerisinde bıraktı beni.
Şu anda rahatlıkla Oğuz Atay'ın yazım stili veya tercih ettiği doğallık hakkında yorum yapabilirim lakin bunun şu an Üstad'a bir hakaret olacağını düşünüyorum. Bütün kitaplarını okuduktan sonra gönül rahatlığıyla bu konuda yorum yapabilirim. Şimdilik bu incelemede es geçeceğim affınıza sığınarak.
Hikaye kitaplarında genel olarak yazarlar belli başlı şeyleri anlatmayı tercih ederler. Mesela kimisi Anadoluyu anlatırken kimisi şehrin içinde bunalmış birini anlatabilir. Ama Oğuz Atay gördüğüm kadarıyla bunu tercih etmemiş. O, bu kalıplaşmış coğrafi bölgelerden çok sanki içimizdekini anlatmak istemiş. Oğuz Atay sanki bize kaybettiğimiz ama bulana dek farkına bile varamayacağımız bir şeyleri göstermek istemiş. O yüzden izninizle şöyle bir cümle kullanmak istiyorum:
Oğuz Atay okumak, içimizde kaybettiğimiz bir şeyleri bulmak gibi. Temiz, sade, anlaşılır...
Üstad hayatın normalliğine değinmiş. Bunu yaparken üstün meziyetler kullanmış. Mesela parantez içleri. Hayatınızda okuyacağınız en güzel parantez içi yazıları vardı.
Bu adamın kesinlikle mizah seviyesi nirvanada. Ben hayatımda bu kadar normal bir şekilde okuru güldüren bunu yaparken hiç yorulmayan bir yazar görmedim. Sanki yazılarını bir akşam üzeri işten çıktıktan sonra yazmış ve çok doğal bir şeymiş gibi hayatına devam etmiş. O kadar rahat takılıyor. Okurla konuşuyor ve inanılmaz samimi bağlar kuruyor. Adam beddua bile ediyor daha ne olsun.
Oğuz Atay belliki bize biraz sitemli. O da her şey ve her yazar gibi öldükten sonra kıymetlenenlerden. Bilememişler kıymetini. Şimdi vefat etti. Allah rahmet eylesin. Bize soruyor Üstad son sayfada:
"Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin acaba?"
Buradayız. Daima burada olacağız. Senin kıymetini bilmeyenlere inat okuyacağız okutturacağız. En azına bu kadarını sana borçluyuz Üstad. En azına...
Herkese tavsiye edeceğim bir eser. Daha yazacak çok şey var ama bu kadar uzun bir inceleme okuyanları sıkabilir. O yüzden burada bırakıyorum.
Keyifli okumalar...
