İlk yaptığım analizim en son bitirdiğim kitabın hakkıydı, yani Zilif'in... Zilif; beni yer yer boğarcasına sarıp sarmalayan duygularımda, sorgulamalarımda yalnız olmadığımı, adeta saçlarımı okşayarak şefkat bolluğuyla hatırlattı. Bir erik hikayesi üzerinden hakiki sevgiyi sorgulamak ve vurgulamak ancak bu kadar öz aktarılabilirdi. Bazen bir kitap yetmez insan denen organizmanın; tanınma, anlaşılma, olduğu gibi kabul görülme ihtiyacından sebep, verdiği mücadeleyi, sıkışmışlığını, neleri feda etmek zorunda kaldığını ruhumuzun damarlarına ulaştırmaya da; böyle bir mektup kolaylıkla üstesinden geliverir. Meselenin çoklukta değil derinlikte olduğu gerçeğini bir kez daha hatırlatır unutmaya meyilli zihnimize. Son olarak unutmamamız gerekenleri çoğaltacak olursak: En yakınımızdaki insanların bile bizi anlamadığı zamanlar olacak. Bilerek ya da bilmeyerek canımız dediklerimiz canımızı incitecek. Mutluluklarımızı kendimiz dışındaki insanlara ya da sebeplere bağlarsak ayağımızı kaydırmış olacağız. Çünkü beklentiler insanı daima yaralar. Hayatta tek bir sığınağımız var; o da "kendimiz". O da hep yanımda dediğimiz zaman, zaten olmamız gereken yerdeyiz. Sevgiler...

ZilifOruç Aruoba · Sel Yayıncılık · 20171,664 okunma

·

548 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.