Kitabı şimdi bitirdim. Içimde tarif edilemez bir hüzün bıraktı. Zaman zaman göz yaşları, zaman zaman buruk bir sevinç... Coğrafya kader midir diye sordum sık sık kendime. Ve çokça teşekkür ettim "Yurtta sulh cihanda sulh" diyen muhteşem dehaya, Atama.
"Dünyanın yüzde on dördünün her gece aç yattığını biliyor muydun?" Peki ya bazı coğrafyalarda küçük yaştaki insanların asla çocuk olamadığını? Insan olmanın dinle, dille, ırkla, kültürle ilgili olmadığını, savaşın hiç kimseye fayda sağlamadığını bir kez daha fark ettiriyor Badem Ağacı.
Kitabın damağımda bıraktığı bu sızı daha ne kadar devam eder bilinmez.
Bu kitabı okuyun, önerin derim.
