Sanki ucunda ışık görünmeyen zifiri karanlık bir tünele girmiştik, bir korku tüneline! Bu tünelde, çizmelerini, postallarını çekmiş rap rap dolaşan korku, adım başı insanın karşısına çıkıyor, korkunç çığlıklar attırıyordu! Korku, insanların iliklerine işlemiş, rüyalarına girmişti.
Korkunun sillesini yememek için inançlarını yiyorlardı insanlar! Gündelik kaygıları, korkuları için onca yıllık inançlarından vazgeçiyorlardı insanlar.
Yakıyorlardı kitaplarını, inançlarını....yıkıyorlardı inançları üzerine kurdukları yaşamlarını, evliliklerini, bağlılıklarını....Terk ediyorlardı eşlerini, arkadaşlarını, yoldaşlarını.
Kovalananların, gözaltına alınanların, içeri atılanların, kendi kaderlerine terk edildiği gündü gün.
Gün toplu ihanetler günüydü!
Sayfa 25 - TAKİP EDİLİYORKitabı okudu
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.