Ümitsizlik bir hastalık mı? Bazen başkaları, bazen de kendi bilincimiz tarafından ümit kafesine tıkanır kalırız. Bu süre zarfında etrafımızda olan biten hiçbir şeye odaklanamıyor çoğu zaman yaşadığımızı bile unutabiliyoruz. Ve kaybettiğimiz sadece zaman olmuyor. İnancımızı, güvenimizi, ümidimizi yitiriyoruz. Pek çoğumuz aşinayızdır bu duygulara. Nietzsche'de kendini insanlıktan tecrit etmiş ancak bizden birisiydi aslında. Ve Nietzsche haklıydı! "Ümit kötülüklerin en kötüsüdür çünkü işkenceyi uzatır" [s.103] Nietzsche ümitsizdi. O, hiçbir yere ve hiç kimseye ait değil; Tanrı'yı öldürmüş, insanlara güvenini yitirmiş, münzevi bir filozof. Hâl böyle olunca "Avrupa'nın kültürel geleceği tehlikede, Nietzsche ümitsiz. Ona yardım edin" der Lou Salomé ve ünlü Doktor Breuer'den yardım ister. Böylece başlar Profesör Nietzsche ve Doktor Breuer'in yolculuğu. Peki kim hasta, kim doktor? Tek gerçek; ikiside ümitsiz! Eser, gerçek kişiler ve muhtemel kuvvetle yaşanmış olaylar ekseninde ortaya çıkmıştır. Din, insan, toplum, ahlâk, özgürlük gibi kuramları felsefi ve psikolojik açıdan irdeleyen

Nietzsche Ağladığında; bakış açınızı değiştirecek edebi türden bir yapıt. İki ümitsiz arasındaki felsefi aforizmalar oldukça etkili ve hayat mottom olacak biçimdeydi. Herkesin hayatı algılama şekli farklıdır, dolayısıyla herkesin kendine ait bir hayat mottosu vardır. Eminimki hepimiz hayatın bir noktasında Nietzsche ile benzer duyguları yaşamışızdır. Amma velakin bunlar "İnsanca, Pek İnsanca" duygular. O hâlde gelin bu nadide eseri okuyarak; içinden en az bir cümleyi hayat mottomuz olarak belirleyelim. Belkide ümitsizliğin tedavisi bu kitapta saklıdır ha, ne dersiniz? Zira Nietzsche haklıydı.. "Beni öldürmeyen şey, beni güçlendirir." [s.141]