İnsan parça parça eksiliyormuş yaşamdan...
Yaşayan bilir derler misali.
Önce gözlerindeki ışık sönüyor bence...
Ben de öyle oldu mesela o yüzden böyle sanıyorum belki de...
Sonra hayal kurmalar azalıyor...
Umut etmek eksiliyor, saksılara dikip sulayıp sulayıp çoğaltmak istediğin umutların eksiliyor da sonradan sulasan dahi açmıyor bir kez daha...
Masadan bir bir dostlar eksiliyor.
Kırıyorsun istemeden hepsini çünkü bir bir kapanıyor yüzlerine kapılar, örüyorsun duvarları tuğla tuğla aşamıyorlar... Ve gidiyorlar !
Haklılar. Her şeyin ulaşılması kolay olduğu günümüzde kim uğraşsın yorgun bir kalple ? Kısır döngü burda başlıyor işte kalbin yorgun ve dostlar mecalsiz. Senin mecalin yok dostlar yorgun...