Her insanın ya da herhangi bir sanatla uğraşan her sanatçının edebiyat eseri ortaya koymasını doğru bulmuyorum. Kurduğum cümleden de anlaşılacağı gibi, kitabı beğenmedim. Konusu, yaşamak ya da yaşamalarına huzurluca son vermek için doğrulara, bir takım bilgilere ulaşmaya çalışan iki insanın, Latife ve Atilla'nın, tarih, kumpaslar, yalan dolan ve aşk ile birlikte karşılaşmaları ve bunun üzerine olayların gelişmesi diyebilirim. Öncelikle konu asla ama asla belli olmuyor, kitabın sayfalarını her çevirdiğinizde kafanızda, "Ben ne okuyorum, burada şu an ne anlatılıyor, olay ya da ana düşünce ne?" gibi bir sürü cevapsız soru beliriyor. Olaylar hiç gelişmiyor ve kitap çok uzun bir olay anlatmasa da, 286 sayfalık kısa bir roman olsa da asla kendisini okutmuyor. Üstelik dediğim gibi sadece 286 sayfalık kısa bir roman olmasına rağmen giriş kısmı ve olayların gelişmesi yani gelişme kısmı son derecede yavaş anlatılmış ve gereksiz yere uzun tutulmuş. Olayların tam olarak okuyucuya aktarıldığı, hatta daha doğrusu okuyucunun ortada bir olay olduğunu anladığı gelişme kısmı sayfa 132'den sonra başlıyor. Yani neredeyse kitabın yarısına geliyorsunuz ama hiçbir şey yok ortada. Ve ayrıca, 132. Sayfadan sonra da olaylar öyle doyurucu, akıcı bir şekilde gelişmiyor. Yine gıdım gıdım, yarım yumalak anlatılıyor. Okuyucuyu heyecanlandırayım, gizemli olayım, derken yazar aslında son derece abes ve sıkıcı oluyor. Bir başka şey de kitabın içinde çok sokak edebiyatı geçmesi. Ya da daha doğrusu sıradan ve hatta günümüzün eser niteliği taşımayan, abes cümleleri olan eserlerini adlandırdığımız şekilde "ergence" de diyebiliriz. Ortada bir hüzün var ama neden var tam belki değil. Süslü cümle kurup, betimleme, edebiyat yapayım derken gülünç aforizmalar çıkıyor ortaya. Karmaşık ve anlamsız cümleler gibi. Ve dil gereksiz süslü. Hiçbir şey sade yazılmamış. Sırf ilginç olsun, gizemli olsun, edebiyat olsun diye her olayın, kelimenin adı değiştirilip melankolik ve absürt karışımı bir şeyler konmuş yerlerine. Aslında ortada anlatılacak bir şey de yok. Kitabın ismi ile konusu da son derece alakasız, uyumsuz. Anlatılan olay önemsiz, abes ve gelişigüzel. Olumlu olarak söyleyeceklerim ise, kitabta alternatif tarih anlatılmaya çalışmış ama becerilememiş olsa da, yine de alternatif bir tarihe değinilmesi ve bunun kurgu mektuplarla, belgelerle süslenmesi güzeldi. Bir de "ölüm" adlı abes, gülünç ve gereksiz karakterin (bunlar tamamen benim düşüncemdir, hakaret değildir.) sürekli farklı bir sanatçı kılığına bürünmesi ve o sanatçılara gönderme yapılıp okura sanatsal bilgi katılması güzeldi. Tüm bunların haricinde kitabı hiç beğenemedim. Bana göre bir roman değildi. Ve üzülerek söylüyorum ki yazardan okuduğum ilk kitaptı ve kendisini kötü tanıdım ve sevemedim. İlk izlenim olarak rezaletti. Önceden de dediğim gibi kimseyi sırf çok tanınan bir sanatçı ya da isim diye içecek ya da tanınmadığı için de gömecek değilim. Zaten bu kitap sanatçının çok tanınmasından dolayı gündemde olduğu için almıştım ve önyargılı olmak istemediğim için yorumsuz bir şekilde bir şans tanıyayım dedim. Aslında Tuna Kiremitçi'nin şarkılarını severim. Kendi söz yazarlığını yaptığını biliyorum ve gerçekten bu alanda başarılı olduğunu düşünüyorum. Ama Edebiyat alanında başarılı olduğunu düşünmüyorum. En azından roman ve öykü alanında diyelim. Çünkü kendisinin aslen bir şair olduğunu ve birçok şiir yazdığını biliyorum. Ve henüz onları okuyamadım ama en kısa zamanda okuyup yorumlamayı düşünüyorum. Şiir alanında başarılı olabileceğini umuyorum çünkü bilirsiniz ki her şiir bir şarkıdır ve her şarkıda sözlerinden dolayı bir şiiridir. Bundan yola çıkarak da her söz yazarı, şarkıcı aynı zamanda çok usta olmasalar da - çünkü bilirsiniz ve hak verirsiniz ki müzik ve edebiyat benzer olsa da bambaşka şeylerdir - bir şairdir. Benim bu kitap hakkındaki düşüncelerim ve yorumum, bir edebiyatçı ve okur olarak eleştirim budur.

Selanik'te SonbaharTuna Kiremitçi · Doğan Kitap · 2011302 okunma

·

150 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.