Kemal Varol'u romancılığıyla tanımıştım ilk. Ancak çok yanlış yerden tanımışım diyorum. Şiiri başka çok başka hem de! Ruhumu doyuran ve kütüphanemde itinayla saklayacağım, muhakkak yer yer dönüp bakacağım bir eser oldu Bakiye. Bir iç sesler korosu var dizelerde. Baba oğul hesaplaşmasının en kederli halini yansıtan o şiiri kitabın ilk şiiri yapmak kimin aklına geldiyse tebrik etmek istiyorum. Çünkü büyüleyici bir girişi var bana göre.
Bu kitabıyla romancılığına olan ön yargım kesinlikle kırıldı. Hasan Ali Toptaş'ın Kuşlar Yasına Gider'i ile ard arda bir okuma gerçekleştirdiğimden olsa gerek Âşıklar Bayram'ına ısınamamıştım ben. İki kitap arasındaki paralellikler beni Varol'un romancılığı adına biraz şüpheye düşürmüştü. Ama edebiyat biraz da böyle, Bazılarının benzer hikâyeleri var ve belki de başka türlü anlatmak zor. Çünkü anlatmak hele bunu yazarak yapmak ciddi bir iş.
Kendisi hâlâ şiir yazıyor mu bilmiyorum anladığım kadarıyla daha çok romanlarıyla gündemde şu anda. Ama şiire geri dönmeli. Böyle bir kitabın yüz kere benzerini yazsa sanırım sıkılmadan okurdum.
Kendi bireysel yolculuğum adına altını çizdiğim çok fazla satır oldu. Geceleri kaçıp kaçıp bu kitabın eşiğinde bekledim. Kesinlikle uykusuzluğa değecek şiirler vardı.
Sırf Küfrân şiiri için bile okunur. Şiirin bir yerinde babası için şöyle bir dize yazmış: "Benzemem diye düşünürken müsvedde oldum ona"
Meraklısı için Eser Gökay'ın söz konusu şiir yorumunu şuraya bırakıyorum.
Okunası der giderim...
youtube.com/watch?v=iVq45N4...
BakiyeKemal Varol · Edebi Şeyler Yayınevi · 0328 okunma
