İlksöz: Duymak isteyene tüm söylediklerim. Tutkulu Perçem, Sevgi Soysal'ın ilk kitabı. Her ne kadar hikâye kitabı gibi görünse de farklı bir şey, sanki Soysal'ın söylemleri demek daha doğru. Bir kadın, toplumun ona biçtiği rolü kabullenmeyen, bu kabullenmeme nedeniyle toplumun ötekileştirdiği bir kadının haykırışları, isyanları, kırgınlıkları, duygu dalgalanmaları. Size hikâye anlatmaktan çok, kendi içimdekileri, hissettiklerimi, yaşadıklarımı anlatacağım diyen, ama bunu yaparken de herkesin kolayca anlayacağı bir şekilde yapmayan, onu anlamaları için çaba harcamaları isteyen bir kadının söylemleri. Bazen yaşamdan bir kesit, bazen bir aforizmalar bütünü, bazen şiirsel yapıda bir aktarım, bazen ikili diyalog üzerine kurulu bir kurgu... Ama tüm söylemlerde sezilen, farklı bir anlatım arayışları, denemeleri, çabaları. O nedenle kitabı bu şekilde okumak ve ona göre değerlendirmek gerek kanımca. Yoksa, hikâyelerde bir olay ve giriş-gelişme-sonuç beklentisine kapılan okuyucu hüsrana uğrayabilir. O nedenle kitabı, hikâye demeyeyim, her bir bölümü, Sevgi Soysal'ın söylemleri, toplum içinde var olmaya çalışan bir kadının aktarımları olarak okumakta fayda var. Böylece Sevgi Soysal'ı da, düşüncelerini de anlamaya daha çok yaklaşacağız sanırım. Şöyle bitireyim. Kitaba da adını veren ilk bölümden aklımda kalanlar bize Sevgi Soysal'ı anlatıyor sanki... Otobüs durağına geldim, durakta bekleyen insanların arasına girdim. Duraktaki herkes beni orada bırakıp yolun karşısına geçti. Otobüs onların önünde durdu ve hepsi binip gittiler... Hüznü farkedenler. Boşuna değil 'bozkır' söylemi, 'şehirden uzaklaşıp tepelere, yükselere çıkma' eylemi.... Ben, Oğuzum Atayımın yanına derin bir hüzün olarak Tezer Özlü'yü katacacağım diyordum hep. Ama ondan önce Sevgi Soysal kaptı sanki o ayrılan bölümü, mizahla karışık o derin ve sarsan hüznü ile. İlk kitap olarak okunulmaması, biraz Sevgi Soysal içimizde yer ettikten sonra okunması gerektiğini düşündüğümü belirterek tavsiye ediyorum Tutkulu Perçem'i. Bu hüzünle daha çok karşılacağız demiştim değil mi...Sağlıcakla. Kitapla. . . Sonsöz: Umut mu verdim? Bakın ne güzel umut vermişim. Ya siz ne verdiniz? Siz onu bile vermediniz bana.

Tutkulu PerçemSevgi Soysal · İletişim Yayınları · 2021457 okunma

·

137 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.