Önce durdu. Doğmayı öğrenmediği hayattan koşarak kaçması gerekiyordu çünkü beklenti buydu. Parmaklarına baktı, elleri titriyor gözleri kan çanağına dönmüştü.
Yoruldum dedi tek nefeste. Sesi çatallı, soluğu kısık çıkmıştı.
Biz izliyorduk sadece.
Orada bekleyen, yaşayan, unutulan biri vardı.
Dünyanın penceresinden bakıp kaçıyorduk içimize.
Ne yaşadığını bilemeyiz tabii ki. Ama acılar görünürdü. Perdeleri çeksek de, iniltiler bir hastanın kalbinden, koridorda uzar giderdi.
Yaşam boyu mutluluklar dilerken, yaşamak maskesiyle ve insanların unuttukları yerde kalan hayatlar vardı.
O simgeydi.
Ayakta durdu.
Titriyordu. Hava sıcaktı, üşütmesi olanaksız!
Gülüp eğleniyor, arada şarkılar söylüyordu.
Biliyorduk çünkü hem görüp hem duyuyorduk.
Şimdi bilinçli körler ve sağırlar olarak perde arkasından izliyoruz.
Meraklıyız başkalarının acılarına!! Meraklısıyız her safhada ölen gözlere..
Ve unutarak kapatıyoruz kendimizi, kendi vicdansızlığımıza.
“Hadi canım biz çok mu mükemmeliz?! Elalemin, el ve alem oluşundan bize ne!”
Sorular belki doğru.
Ama bulunduğumuz yer yanlış!
Ya kapat kapını karışma hayatlara ya da aç kollarını, sar acılarını ve paylaş dertlerini!
Kimse iyilikten ölmez, kimse kötülükle yaşamayacağı gibi!
Üzgün insanlar, meraksız gözler, huzur arayan yaşamlar..
Bir yerde eksik kaldık.
..
Kendime sadece kendime not.
·
163 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.