Öncelikle roman yetişkinler için. Yazar sanki diyalogları ses kayıt cihazına, hissedilenleri duygu kayıt cihazına kaydetmiş. Böyle olunca anlattıkları okuyucuya dehşet bir canlılıkla geçiyor. Yazarın söz sanatlarındaki ustalığı anlatılanları dokunulası, şiirsel bir lezzete dönüştürüyor.
Gelelim romanın mevzuna. Artık böyle insanlar yaşamıyor, belki eskiden de yaşamadı, belki Heminway'in kankaları falandır o kahramanlar. 12 Eylül 80'de en erken orta okulda olmayanların, yani gençlerin romandaki karakterleri ve motivlerini anlama şansları hiç yok. Kahramanımız Ayhan hayatının geri kalanını kaybettikleri üzerinden sorgulayan bir aydın. Raskalnikov hakkı olduğunu düşündüğü cinayeti gönül rahatlığı ile işemiş ama sonrasında vicdanı olup biteni taşıyamamış kafayı üşütmüştü. Ayhan ise savaşta öldürdüğü, ölüme gönderdiği insanlar yüzünden bir hesaplaşma içinde.
Kurgu ise çok ileri geri ve çok sağa sola, yani yazar zaman makinasındaymış gibi hop oraya hop buraya gidip geliyor. Zaten romanın kahramanı Ayhan bile hayatında ne olup bittiğini anlayamıyor iken, biz bunca şeyi nasıl sentezleyelim muhterem üstadım?
