"Genç kral adaylarına daha eğlenceli ve pratik bir yöntemle devlet yönetmeyi öğretmek gereksinimi vardı. İşte bu nedenle politika sanatını masalların içinde yoğurup fabl türünü yarattılar ve sonraki yüzyıllar içinde sadece Hindistan'ı değil, tüm dünyayı etkilediler.
Hitopadeşa bunlardan biridir; bu eser bir tür "yöneticinin el kitabı"dır. İnsanlara eğlenceli yoldan, yaşam sürdürme, ülke yönetme, savaşma, barışma, dost edinme gibi konularda bilgi verir, onları bilinçlendirir..."
Bu türde ve Hint edebiyatında okuduğum ilk eserdi bu kitap. Dost Kazanma, Dostların Ayrılması, Savaş ve Barış olmak üzere dört bölümden oluşuyor. Benim için yarısı hayal kırıklığı, birazı sıkıcı, geri kalanı da eğlenceli geçti.
Öncelikle eserin iyi taraflarından bahsetmek istiyorum. Masalların sonunda çoğunlukla öğüt ve masaldan çıkarmamız gereken mesaj veya sonuç belirtilmişti. Bu bir bakımdan gereksiz olmasıyla birikte (okurun da o mesajı çıkartması beklenebilirdi) aynı zamanda masala göre daha açık ve anlaşılırdı. Diğer bir olumlu tarafı da çok fazla alıntı eklenebilecek veya bir köşeye not alınabilecek öğütler olmasıydı. Elimde kalemle sürekli bir yerleri çizerken buldum kendimi diyebilirim.
Sıkıcı olmasının nedeni ise din dışı olarak sayılmasına rağmen Hintlilerin inandığı/taptığı dinleri ve tanrıları sıklıkla görüyor olmamız. Benim bu konuda çok bir bilgim olmadığı için (en azından Hint tanrılarıyla) bana bazı kısımları sıkıcı geldi.
Hayal kırıklığının payı biraz daha büyük sanırım. Bütün o alıntılara rağmen daha kitabın ilk sayfalarında "bu kitabı da yarım bırakayım ya" diye düşündüğüm birkaç yer oldu. Örneğin 45. sayfada bulunan şu kısımlar:
"Sadakatsizlik, macera ruhu, aldatma, kıskançlık, aşırı derecede açgözlülük, güzel niteliklerden ve saflıktan yoksunluk kadınların doğal kusurlarındandır." ve
"Kadın odur ki, ev işlerini güzel idare eder, bol bol çocuk doğurur; kadın odur ki, kocasını kendi canı gibi sever, sadece kocasına bağlı kalır.
Kocası tarafından sevilmeyen kadın, kadın değildir; koca memnun olduğu zaman tüm tanrılar da kadından memnun demektir."
Bana göre en kötüsü ve tamamen aşağılayan kısmı ise 131. sayfada olan şu alıntı:
"Kimse kadınlar tarafından tamamen reddedilmez ya da sevilmez; onlar tıpkı ormanda taze ot arayan inekler gibi, yeni sevgili ararlar."
Eserin 14. yüzyılda yazılması ve Hint edebiyatı olması nedeniyle her ne kadar çok yadırgamasam da yine de çok sinir bozucu ve genellenmesi tamamen yanlış olan şeyleri içermesi beni kitaba devam etmekten soğuttu diyebilirim. Bir şans verebilirsiniz eğer bu tarz şeyleri pek önemsemiyorsanız.
Keyifli okumalar.
·
278 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.