Ah oğuz iki dakika daha sadece dayansaydın...
Oğuz'u omuzlarından sarstım. "Uyan hadi! Geldiler! Bizim için!"
uyanmadı.
Bana seslenen insanların içinde bende ona, ilk ve ölümsüz aşkıma seslendim ama beni duymadı, gözlerini açmadı, gülümsemedi. Önce gözlerini kaybettim, sonra gülümsemesini sonra ellerini, vücudunu, sonra nefesini...Herkes bana bağırdı ben ona. Herkes beni kurtarmayı istedi, ben onu. Gözkapakları sonsuza kadar kapandı ve ben titreyen elimle onun nabzına uzandığımda, parmaklarımda hiçbir canlılık hissetmedim.
Oğuz öldü.
Ve bu dünyanın en acı cümlesiydi.
Oğuz öldü.
Ve bu dünyanın en acı şeyiydi.
Sayfa 208 - epsilon yayın eviKitabı okudu
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.