Bir mektup, kısacak bir mektup, ama dilim varmıyor ki içinde anlattığı ve asla kelimelerin arasına gizlenmeyen, buram buram bağıran o duygular hiç de kısa değildi; o duygular , bir babanın kızına bahsettiği duygular öyle uzun öyle derin. Bir baba, kızına samimiyetle ilettiği duygularından başka ne verebilir ki? Ne, bu verdiği şeyden daha kıymetli olabilir ki? Hüzünle okudum, gözlerim nemlene nemlene. Ve tekrar tekrar okuyacağım bir mektup oldu kısa ama uzun… Satırları okurken içimde şöyle bir dilek oluştu: Yazarın da dediği gibi: ‘Benim kızım insan olacak.’ diyor ya birçok babanın, annenin çok insanca temennileri vardır ve keşke onların hepsinin o duyguları, o temennileri dile gelse, konuşabilseler apaçık ya da yazabilseler. Ve tüm çocuklar o temennileri o sevgiyi apaçık duyabilse ya da okuyabilseler. Nasıl ihtiyacımız var : ‘Benim kızım insan olacak.’ işte bunu duymaya…

ZilifOruç Aruoba · Sel Yayıncılık · 20171,664 okunma

·

327 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.