Kitap boyunca simon'un abi ve hâlâsından nefret ettim. Çocuk ailesini kaybetti bir günde iyi olmasını sağlık olmasını beklemeleri sinir bozucuydu zaman vermek yerine. Abisi desen zaten sanki anne babasını kaybetmemiş gibi yakılması ayrı bi olaydı. Ve simon'u başlarından atmaya çalışmaları güya onun iyiliği için ama hiçte onun iyiliği için gibi durmuyor. Abisiyse kardeşinin yanında durup destek olacağına kendi ailesi kurma pahasına başından göndermeye çalışması ve terk etmekt için planlar yapması üzdü hem de sinirimi bozdu açıkçası.
Wulf Dorn'un diğer kitaplarını sevmiştim ama bu pek olmamış gibiydi.