524 syf.
8/10 puan verdi
Üçlemenin ilk kitabında 
Akıl Çağı savaşı anlayabiliyordunuz…fakat eksende farklı öncelikler vardı.
İkinci kitapta ise, savaşın yaklaşan ayak sesleri, daha geniş açıdan ve toplumun her kesiminden gelen yankılarla ele alınmış ki, amacı bu veriyor.
Elbette bunun bir takım yan etkileri var. Mesela bana soracak olursanız; okumayı zorlaştırıyor, olaylar ilk kitaptaki gibi derinleşecek diye uzuyor. Sonuna doğru da, hepsi bir bağlama oturacak diye garip bir derlenme toplanma çabası dikkatli okurun gözünden kaçmıyor. Sartre kesinlikle “Delariau”yu bir yerde unutmuşken gene hatırlamış gibi oldu. Ama bu ölçülü bir geri çağrı olduğu için bütünlüğü bozmamış.
Fakat payıma düşen büyük dersler var!
1-Savaş, dehşettir. Dehşet üretir. Dehşet yetiştirir ve bu dehşet tüm orta sınıfı yutar, çiğner ve yok etmek ister. Sartre’ın bahsettiği gibi “Generaller yatakta ölür…” sen ben cephede öldürülürüz!
2-Savaşta kazançlı çıkan yoktur. Bu fikir bile yeter de artar.
3-Cephe gerisindeki kadınlar, daha büyük savaş verir…ve savaş denen edim biter, onlarınki bitmeyebilir.
4-Savaş, senin kararlarının yok hükmüne düşmesidir.
Gibi gibi notlarım var ki, henüz cepheye doğru yola çıkıldı. Şimdi üçlemenin finali…Gelsin!
··
610 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.