ağzımızdan tek kelime bile çıkmamış olsa, bir hitap, bildiri ve konuşma bombardımanına maruz bırakıldığımız durmadan kendi kendimize konuşup durduğumuzdan belli oluyor. konuşmuyoruz, susuyoruz; doğru, ama marazî bir suskunluk bu: sükût sohbetlerinin içimizi açan, kalp gözümüzü uyanık tutan suskunluğu olmadığını fark ediyoruz bunun. ağzımızdan sesli olarak tek kelime çıkmıyor belki, ama hiç durmadan, ara vermeden gevezelik edip duruyoruz. susar görünüyoruz, ama bu suskunluk gerçek suskunluğa karşı oluşturulmuş sahte bir suskunluk biçiminde dışa vuruyor.
··
874 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.