Hikayeler; bir kuş tüyü kadar hafif, sade, sağlam bir Türkçeyle anlatılmış. Hikaye ve şiir okumayı pek tercih etmem ama Sedef Betil adeta preslenmiş roman gibi herseyı sığdırdığı hikayeleriyle gönlümü çeldi.
Hikayelerde anlatıcılar hep birinci tekil şahıs. Bazen hepsinin aynı kişi olduğunu sanabiliyor insan. Dört, beş sayfaya çok şey sığdırılmış. Gereksiz hiç bir ayrıntı, betimleme yok. Her tür insanın yaşamından acı detaylar okuyanı ümitsizliğe sürüklemiyor. Duygular da çok sade ve net..
