“tanrı’nın dengi olmaya kalkışan sonsuza kadar lanetlenecektir!”
tam da kasvetli kış günleri okunabilecek türden tadımlık bir öykü kitabı olan zacharius usta, çok ünlü bir saatçinin kibrinin de tesiriyle başına gelenleri konu ediniyor.
sonunda ne olduğunu söyleyip okumayanların şevkini kırmayayayım lakin kitaptaki kibir meselesi, cennet’ten kibri yüzünden kovulan şeytan ile aynı minvalde ele alınmış. kibir üzerine verilmek istenen ana mesaj dışında sanatın sanatçılar için bir yaşam kaynağı olduğu, icra ettikleri sanatları olmaz ise onların da varlıklarınının bir anlamı olmayacağı kitabın içine çok güzel bir şekilde yedirilmiş.
birkaç saatte bitirebileceğiniz bir kitap olmasının yanında ben bu eserin öykü değil de roman olmasını yani daha uzun ve derinlemesine yazılmasını tercih ederdim. çünkü konu edinilen mesele oldukça sürükleyici olmasına rağmen küçük hacimli bir kitap olduğundan bu sürükleyiciliğin zedelendiğini düşünüyorum. tıpkı çok sevdiğiniz bir filmi ilerlete ilerlete izlediğinizde detayları kaçırıp sadece konuya hakim olacağınız gibi bu kitap da okuru detayların güzelliğinden mahrum bırakmış fakat oldukça etkileyici bir konuyu ele almış. yazarın aklına güzel bir fikir gelmesiyle beraber hemen kağıdı, kalemi eline alıp “unutmadan hızlıca yazayım da bitsin.” diyişinin hissiyatini aldım bir okur olarak. eleştirim sadece bu yönde olabilir.
onun haricinde bu kitaptan esinlenilerek oldukça güzel bir tiyatro eseri de yazılabileceği kanaatindeyim. içerisindeki fantastik ve kasvetli unsurlar, seyirciye çok daha iyi aşılanabilir. hatta belki o zaman kitapta saklanmış detaylar da sahnede vurgulanabilir.
“kibir, iyilik için yaratılmış bir meleği yok etti. insanoğlunun kaderinin tosladığı engeldir o. bütün kötülüklerin anası olan kibre hiçbir mantıkla karşı konulamaz; çünkü kibirli insan, tabiatı gereği, o mantıklı sözlere kulak tıkar...”
