Demek ki herkesin kalbiyle arası bozuk..
Kalbimizle aramız iyiyse en olmadık bakışa dahi tebessümle yaklaşıp "gönül neyi severse güzel odur" diyerek hoş görebiliyoruz.
Aramız yoksa kalbimizle, eksiğe, yanlışa, bize benzemeyene, bizim gibi düşünmeyene, doğrumuzdan uzak düşene verip veriştiriyoruz.
Hâlbuki kendimiz bile her zaman kendimiz gibi düşünemezken başkasından sürekli bunu beklemeye ne hakkımız var?
Sayfa 21 - pkKitabı okudu
··
1.726 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.