Sevgili Babacığım, Ben küçük bir kızken gecenin bir yarısı yatağımın başında durur, bana bakıp ağlardın. Beni kucaklamanı çok isterdim. O günlerde seni hep yatağın o tahta parmaklıklarının arkasından görürdüm. Hapihanedeymişim gibi hissederdim kendimi. Sonra büyüdüm ve insanın hapishanede olması için parmaklıklara ihtiyacı olmadığını hissettim. Sonra her şey değişti. Annem gülmeye başladı ve sen bana dans etmeyi öğrettin. O dans önemliydi. Bazen sırf o dansı hatırladığımda bile ağlıyorum. Beni sevdiğini söylediğin geceydi o. Ondan sonra kendimi bir daha hiç hapishanede hissetmedim. Babacığım seni seviyorum. Lütfen eve dön. S. Merhabalar! Bugün kalbimi burkan bir kitap hakkında yazacağım buraya. Kitabın konusu için Savannah'ın babasına mektubunu yukarıya ekledim. Kitabı, mektubunda öyle güzel özetlemişdi ki gözlerim doldu. O mektup, uzun süre aklımda dönüp duracak. Konuyu daha da açarsam, kitap, aşkı bulmak için ölmek zorunda kalan işitme engelli ve yirminci yüzyılda yaşayan bir kadınla, travma sonrası stres bozukluğu yaşayan ve 19.yüzyılda yaşayan yaralı bir adamın aşkını anlatıyor. Yaralı adamların aşkını okumak ben de bir tutkuya çevrilmiş durumda. Ciğerimi dağlamayı seviyorum galiba. Hele Jack'in korkuları, afallayışı çektikleri öyle dokundu ki, her tökezlemesi içime dokundu. Kitapta mantıksız bulduğum noktalar vardı, evet, ancak kitap öyle güzeldi ki bulduğum mantıksızlıkları buhar edip uçuruyordu. Yani tek kelimeyle, muhteşem bir kitaptı.

Bin Ömrüm OlsaKristin Hannah · Pegasus Yayınları · 20181,007 okunma

·

90 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sevaland