Alejandro Zambra ile beni tanıştıran Bonzai ilginç bir kitap. Daha ilk satırlarda “büyüyü” bozuveriyor. “Sonunda Emilia ölüyor, Julio ise ölmüyor. Gerisi edebiyat.” Biri ölüyor, diğeri ölmüyor. Ölüm ve yaşam, biri varsa öteki yok. “Ve gerisi edebiyatsa, edebiyat nedir?” sorusuyla başladı benim Bonzai yolculuğum ve bu soruyla da devam etti. . Kitap kronolojik ilerlemiyor. Zambra, sahneden bir oyuncuyu alıp yerine başkasını koyuyor; ama hiçbiri uzun süre sahnede kalmıyor. Ya da belki Zambra’nın sahnenin ışıklarını sürekli değiştirdiğini, yeni bir oyun keşfetmiş çocuk heyecanıyla coşku içerisinde ışık oyunlarıyla bazı karakterleri öne çıkarıp bazılarını karanlıkta bıraktığını söylemek de mümkün. Yazar, boşlukları ve karanlıkları ortaya atıveriyor ama bunları okurun yerine doldurmayı, aydınlatmayı reddediyor. “Ölüm ve yaşam var, gerisini sen hallet ey sevgili okur!” diyor sanki Zambra. Her şey parçalar halinde. Gerisi edebiyatsa, edebiyat bu parçalarla, aydınlığın arkasındaki gölgelerle oynamak olmalı sonucuna varıyorum. . Bonzai, kitapta ağaç minyatürü olarak tabir ediliyor. Bonzai’de anlatılan ise sanki yaşamın bir minyatürü; içinde aşkı, ölümü ve ölünün ardından yaşamayı barındıran bir minyatür. Nasıl ki bonzai ağaca “benziyor” ise Bonzai’de anlatılan da yaşama benziyor. Anlatıyı yaşama benzeten, yani gerisi, ise edebiyat.

BonzaiAlejandro Zambra · Notos Kitap · 2020644 okunma

·

153 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.