Uyuyor halde bulunan toprak yığınından bir ruh üflendi âlemlerin Rabbin'den. Anlamı adam, insan ve insanoğlu olan Âdem gönderildi yerin yüzüne. Havva'nın yüzünden denildi hem de kaç kere. Oysa kibrin nirvanasına ulaşmış, lanetli, tabiri caizse eski mesleği de meleklik olan iblis unutuluyordu. Ona dost olan içerdeki nefs unutuluyordu. Cennetini yitirmiş, "sürgüne" gönderilmişti Âdem. Asıl amacı yine cennetine vüsal olmaktı. Tevbeler inci gibi akıyordu gözünden. Hatta bunların feryadı figanıyla olsa gerek, gözyaşları sel oldu ki, o selleri Nuh aleyhisselam gemisine aldığı çiftlerle bertaraf etmeye çalıştı. Yine Âdem'den kalan sahte de olsa bir cennet havası vardı yeryüzünde ve onu hepten yitirmemek için her insan ve hayvan tufandan kurtarılmaya çalışılıyordu. Kimileri, neyi yitirdiğini bilmediğinden aramak için de gemiye binmiyordu. Doğru ya, bulmak için önce yitirmek gerekti. Sancağı Allah dostu olan İbrahim devralıyordu. Üstelik yıldızlar ve ay kadar uzak sanılan bir ihtimalken, bu imkansızlık putlarını kırıp, gönülleri Kâbe'de inşaa ederek gerçekleştiriyordu. Yoksa gönüller, karanlık kör kuyularda, belki zindanlar da Yusuf olmaya koşarcasına gidiyordu. Ama herkes bir Yusuf olmazdı. Her peygamber öncekinden aldığı umut sanacağını ebedi cennete biraz daha yaklaştırıyordu. Ardından Rabbimle konuşuyor Musa. Öyle ki yeryüzünde bir teselli oluyor ona bu buluşma. Zaptedilmeyen ümmetine karşı, zırhıyla beliriveriyor Hz. Davud. Ardından bir karınca muhabbetine talip Süleyman çıkageliyor. Hepsinin tek umudu yitireleni ebedi kazanmak ve kazandırmak. Öyle ki, Yahyalar bu yolda baş veriyor. Hz. İsa'nın asası oluyor bazen de o kazanılmak istenen cennet. Derken hz. Muhammed'e görünüyor yitirilmiş ve kayıplara karışmış cennet. Miraçla ona seyahat kapıları uzaydan da öteye açılıyor. Öyle bir sonsuzluk ki o yol ölçülemiyor. Gösterilen mükâfatın boyutu ile yarışıyor. Rabbim, imanın ateşi elde tutmak kadar zor olduğu şu ahirzamanda ebedi cennete layık gördüklerinden eylesin. Bu yoldaki diriliş erlerinden eylesin...Amin amin amin.